Μια φορά κι ένα καιρό πριν δηλαδή xx χρόνια σε ένα μικρό ορεινό χωριουδάκι μακρυά από τον “πολιτισμό” είχε γεννηθεί ένα κοριτσάκι από γονείς φτωχούς αλλά τίμιους. Είχε και μια αδελφή αρκετά χρόνια μεγαλύτερη μιας και οι τότε συνθήκες δεν επέτρεψαν στους γονείς να κάνουν πιο νωρίς άλλο παιδί (πόλεμος κατοχή κλπ.)
Τα κορίτσια αυτά μεγάλωναν διαβάζοντας με τη λάμπα κι άντε στην καλύτερη περίπτωση ήξεραν και το λουξ μιας κι ο πατέρας είχε ένα φτωχικό μαγαζάκι για όλα, που το φώτιζε με αυτό.
Παιχνίδι δεν υπήρχε για τις δυο αδελφές γιατί μετά το σχολείο και τα διαβάσματα υπήρχε δουλειά στο μαγαζάκι ή στα χωράφια.
Τα χρόνια πέρασαν κι όταν ήρθε η στιγμή των μετέπειτα σπουδών πήγαν μόνες τους στα 12 τους χρόνια στην πλησιέστερη κωμόπολη για το τότε Γυμνάσιο.
Η επικοινωνία με το χωριό τους χειμερινούς μήνες γινόταν με τα ζώα 5 ώρες δρόμο.
Για τις ανάγκες του εφοδιασμού του μικρού μπακάλικου αλλά και για τον εφοδιασμό των παιδιών αυτό το δρομολόγιο ο πατέρας το έκανε συχνά.
Τα χρόνια πέρασαν κάποια στιγμή πήγε στο χωριό κι αυτό το περίεργο ηλεκτρικό κι είδαν οι άνθρωποι το φως το αληθινό!!Που να ήξεραν τι τους περίμενε!!!
Πήγε και το νερό στα σπίτια αλλά κι από εκεί που να ήξεραν τι θα τους περιμένει!!!
Τα κορίτσια κάποια στιγμή για να μην υπάρχουν τρία σπίτια πήγαν στη μεγάλη πρωτεύουσα σπούδασαν και με την ευχή των γονιών τους “ να πορεύονται στη ζωή περπατώντας πάντα με το κεφάλι ψηλά και το κούτελο καθαρό” πορεύτηκαν, κάνοντας τις δικές τους οικογένειες και συνεχίζοντας πάντα να πορεύονται με την ίδια ευχή. Ας πρόσεχαν!!!!!
Οι γονείς πια έφυγαν από τη ζωή, πλήρεις ημερών ( ευτυχώς που δεν βλέπουν τα χάλια μας) κι έμεινε ένα σπίτι 100 και πλέον ετών με πολλές πια ανάγκες αλλά και με παροχή της ΔΕΗ.
Και σου λένε τώρα “τι μας νοιάζει εμάς που είναι παλιό!!! φωτισμό δεν ήθελες πριν 45 χρόνια πλήρωνε τώρα φόρους μέσα από αυτή τη διαδικασία.
Κι αν δεν πληρώσω αυτούς τους φόρους θα μου κόψετε το ηλεκτρικό;; Κόψτε το θα ξανανάψω τον τσίμπλι (καντήλι φωτισμού) θα μαγειρεύω στη φωτιά θα ψήνω στη γάστρα όπως πριν πολλά χρόνια τη διαδικασία την ξέρω!!
Αλλά θα έχω την ευχή τους να περπατώ με το κεφάλι ψηλά, γιατί ποτέ δεν χτύπησα καμμιά πόρτα κανενός από αυτούς που θέλουν να λένε ότι μας κυβερνάνε και μας έφτασαν έως εδώ , κι ότι έκανα το έκανα μόνη μου κι είμαι περήφανη γιαυτό!!!!
Η ιστορία είναι καθόλα αληθινή κι η λέξη παραμύθι χρησιμοποιήθηκε λόγω της εισαγωγής “μια φορά κι ένα καιρό”
Συγχωρήστε με αλλά τα σχόλια θα τα κλείσω για ευνόητους λόγους.
Σίγουρα δίπλα μου δίπλα σας υπάρχουν πολλοί με την ίδια ιστορία ή παρόμοια.
