Σήμερα δεν θα γράψω συνταγές, είναι για μένα μια μέρα γεμάτη συγκίνηση, αφιερωμένη στους γεννήτορες και ιδιαίτερα στον πατέρα, ο οποίος ήρθε σ’ αυτόν τον κόσμο πριν 100 χρόνια.
Με το λιτό αυτό κείμενο, αποδίδω φόρο τιμής σ’ εκείνον αλλά και στη μητέρα μου, τιμή σε ένα ζευγάρι που πορεύτηκε με αγάπη και σεβασμό σε όλη τους τη ζωή, αφήνοντας μεγάλες παρακαταθήκες στα δυο παιδιά τους, τα τέσσερα εγγόνια τους, αλλά και σε πολλά ανίψια και άλλα παιδιά του χωριού.
Η καταγωγή μου, όπως μερικοί ήδη γνωρίζουν, είναι από ένα μικρό ορεινό χωριό της Φθιώτιδας.
Εκεί λοιπόν από φτωχούς γονείς γεννήθηκε ο πατέρας μου, το μεγαλύτερο από τα οκτώ αδέρφια του. Πολύ δύσκολες εποχές για όλη την οικογένεια του. Κάποιες ιστορίες της παιδικής του ηλικίας φάνταζαν σαν παραμύθια, όταν τις εξιστορούσε στα παιδιά μου.
Σε πολύ νεαρή ηλικία ήρθε στην Αθήνα, όπου δούλεψε γκαρσόν σε γαλακτοπωλείο εκείνης της εποχής κοντά στην Ομόνοια, όπου σύχναζε τότε ο καλός κόσμος της εποχής.
Οι ανάγκες της στράτευσης και των μετέπειτα πολέμων τον έκαναν να αφήσει τη δουλειά και στη συνέχεια να επιστρέψει στο χωριό.
Προς το τέλος της κατοχής παντρεύτηκε τη μητέρα μου και λίγο αργότερα στον εμφύλιο και σε χρόνια ακόμη πιο δύσκολα ήρθε και η αδελφή μου.
Ο πόλεμος που συνεχιζόταν τον ανάγκασε να φεύγει κατά καιρούς από το σπίτι, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής του. Ο δικός μου ερχομός καθυστέρησε λόγω αυτών των συνθηκών.
Τελειώνοντας ο πόλεμος και από τις αρχές της δεκαετίας του 50 ο πατέρας μου διατηρούσε στο χωριό ένα μικρό μαγαζάκι που ήταν μαζί μπακάλικο, καφενείο, τηλεφωνείο και ταχυδρομείο, από αυτά που υπήρχαν τότε σε όλα τα χωριά, και όλα τούτα παράλληλα με γεωργικές εργασίες στα χωράφια και τη βοσκή των ζώων.
Όταν εκείνες τις εποχές τα χιόνια, που έπεφταν πολύ συχνά το χειμώνα, δεν επέτρεπαν το ερχομό του μοναδικού λεωφορείου, οι μετακινήσεις γίνονταν πολύ δύσκολα με τα ζώα μέσα από μονοπάτια, προκειμένου να έρθουν οι προμήθειες και να μετακινηθούν οι άνθρωποι. Ακόμη είναι χαραγμένο στη μνήμη πολλών οι τότε μετακινήσεις με τη βοήθεια του πατέρα μου, που γίνονταν με πεζοπορία για 4-5 ώρες, μαζί με όλα τα παιδιά που έπρεπε να μετακινηθούν και το ζώο φορτωμένο με τα μπαγάζια.
Σε όλες αυτές τις επαγγελματικές δραστηριότητες σταθήκαμε δίπλα τους δουλεύοντας κι εμείς όσο μπορούσαμε από τα παιδικά μας χρόνια. Ήταν τρόπος ζωής, τρόπος επιβίωσης.
Εκεί εγώ έμαθα να σουβλίζω το αρνί, να φτιάχνω το κοκορέτσι και άλλα πολλά, που τώρα μοιράζομαι μαζί σας.
Από αυτό το μικρό μαγαζάκι πέρασαν κι έκατσαν, εκτός από τους ντόπιους, πάρα πολλοί άνθρωποι, πολιτικοί, κρατικοί υπάλληλοι, χωροφύλακες, γιατροί, κυνηγοί, περαστικοί. Όλους τους κερνούσε και τους καλοδεχόταν. Ποτέ όμως δεν πλησίασε στην πόρτα κανενός για να ζητήσει ανταλλάγματα.
Η συμβουλή του πάντα ήταν να περπατάμε με το κεφάλι ψηλά, να πορευόμαστε με σεβασμό και με τις δικές μας δυνάμεις.
Οι καιροί πέρασαν, μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε, δουλέψαμε δημιουργήσαμε τις δικές μας οικογένειες.
Γυρίζαμε εκεί για τις ολιγοήμερες διακοπές μας μαζί με τις οικογένειες μας, βοηθώντας και πάλι όπου μπορούσαμε, αλλά και παίρνοντας γνώσεις τα νεώτερα μέλη της οικογένειας.
Η ρουτίνα μας απορρόφησε, κι εγώ τουλάχιστον έχω μείνει με το παράπονο που δεν μπόρεσα να καταγράψω όλες τις διηγήσεις του από την τόσο γεμάτη ζωή του.
Έφυγες νωρίς πατέρα, πίστευα ότι θα ήσουν για πολλά χρόνια ακόμη μαζί μας.
Μας λείπεις, αλλά είσαι πάντα εδώ μέσα στην καρδιά μας.
Το καλύτερο μνημόσυνο για σένα να ξέρεις είναι όταν ακούω τα παιδιά μου να λένε: “Όπως έλεγε ο παππούς…..”
Την επομένη της ημέρας που γεννήθηκες έχει γενέθλια ο εγγονός σου και ξέρω ότι ήσουν πολύ περήφανος για εκείνον. Δεν πρόλαβες να τον δεις όπως του ευχόσουν, αλλά ΝΑΙ έγινε καλό παιδί, έκανε πολύ καλές σπουδές και συνεχίζει μια λαμπρή καριέρα, όπως και όλα τα άλλα εγγόνια σου!!
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, ούτε και τη μάνα, μας οδηγήσατε σε σωστούς δρόμους.
Προχωρώ στη ζωή κρατώντας τα τελευταία σου λόγια: ” Εργάτη δεν αφήνω ποτέ απλήρωτο” και την ευχή σου “να πας στα παιδιά σου και στη δουλειά σου”
Δεν πρόφτασα να πάω γύρισα γιατί έφυγες!!!
Οι φωτογραφίες είναι τυχαία τοποθετημένες και όχι με χρονολογική σειρά.
Όλες οι φωτογραφίες είναι από το οικογενειακό μας αρχείο και δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευσή τους χωρίς την άδεια μου.
