Παίρνοντας τον τίτλο αυτής της ανάρτησης από βιβλίο που κυκλοφορεί εδώ και χρόνια, χωρίς να έχω διάθεση διαφήμισης δεν νομίζω αλώστε να το θέλει, θα γράψω μερικές σκέψεις μου που ίσως κάποιους τους στεναχωρήσουν αλλά δεν μπορώ να μην τα πω.
Ο διάλογος που ακολουθεί είναι πέρα για πέρα αληθινός.
- Καλησπέρα κ. Μαίρη
- Καλησπέρα Ξανθή
- Τι κάνετε όλοι καλά;;
- Ναι ναι μια χαρά, σε παρακαλώ θα μπορούσες να μου δώσεις εκείνη τη συνταγή για …….
- Ευχαρίστως αύριο να σας την πω γιατί δεν τη θυμάμαι απέξω
- Σε ευχαριστώ πολύ θέλω να φτιάξω και αυτό, θα στείλω δέμα στον εγγονό μου στην Τσεχία.
- Μπα έχετε εγγονό στην Τσεχία τι κάνει σπουδάζει;;
- Ναι και του στέλνω δέματα με έτοιμα φαγητά
- Εκεί η Ξανθή μένει με το στόμα ανοιχτό και ρωτάει. Καλά πόσο εύκολο είναι αυτό και γιατί το κάνετε δεν ξέρει να μαγειρεύει τίποτα ο εγγονός;;
- Είναι αρκετά δύσκολο αλλά δεν ξέρει δεν το έμαθε βλέπεις η μάνα του.
- Κυρία Μαίρη πάρτε του καλύτερα ένα βιβλίο μαγειρικής για φοιτητές κι αν θέλετε να του στέλνετε πρώτες ύλες μια μαρμελάδα μια κέτσαπ δική σας ναι αλλά σταματήστε να στέλνετε ταπεράκια!!
Εδώ θα σταματήσω την υπόλοιπη συζήτηση μιας και δεν έχει νόημα.
Δύο πράγματα με έκαναν να φτάσω μέχρι αυτή την ανάρτηση.
Η απαξίωση της μάνας που δεν τον έμαθε και η υπερπροστασία της γιαγιάς για το τι θα φάει το παιδί.
Και για να μην παρεξηγηθώ κι εγώ έχω παιδιά τα οποία ήταν φοιτητές, μπορεί να είχα την τύχη να μην έφυγαν από την οικογενειακή εστία αλλά στο διάστημα εκείνο εγώ εργαζόμουν και πολλές φορές έβρισκα έτοιμο φαγητό γυρίζοντας από τη δουλειά φτιαγμένο από τα παιδιά.
Η δε κόρη μου σε ηλικία 18 ετών ανέλαβε το καθημερινό φαγητό 60 παιδιών στην κατασκήνωση των προσκόπων μέσα στο δάσος.
Βέβαια για να φτάσουμε στο σημείο να μαγειρεύουν είχε γίνει μια μεγάλη προεργασία από τα παιδικά τους χρόνια βάζοντας τα στην κουζίνα καθημερινά μαζί μου.
Τους αγόρασα και αυτό το βιβλίο για φοιτητές βλέπετε τότε το ιντερνετ δεν ήταν τόσο εύκολα προσβάσιμο όπως σήμερα.
Η γράφουσσα λόγω γεωγραφικών δυσκολιών έμενε από 12 χρονών μόνη της και μαγείρευε μόνη της με πολύ δύσκολες συνθήκες χωρίς ηλεκτρική κουζίνα ούτε και ψυγείο.
Οι γονείς μου μου έστελναν εφόδια αλλά μόνο την πρώτη ύλη.
Όλα αυτά με έκαναν να ωριμάσω και να δω τη ζωή κατάματα δεν έπαθα όμως τίποτα.
Θα μου πείτε τώρα γιατί τα έγραψα όλα αυτά.
Σας καλώ γράφοντες και μη γράφοντες να βάλετε τα παιδιά σας αγόρια και κορίτσια στην κουζίνα να τα μυήσετε στην τέχνη του σπιτικού φαγητού και να τα κάνετε να το αγαπήσουν φτιάχνοντας το τα ίδια.
Έχω χαρεί πολύ όταν είδα κάποια παραδείγματα όπως την Κική με τις ανεψιές της την Ερμιόνη με την κόρη της την Μαρία με το γιο της.
Επίσης καλώ όλους τους food blogger να δημοσιεύουμε που και που εύκολες συνταγές με απλά και προσιτά υλικά με την ένδειξη για φοιτητές.
Κάνοντας την αρχή θα βάλω εδώ κάποια Link από υπάρχουσες συνταγές εύκολες κατά τη δική μου τουλάχιστον άποψη και περιμένω τις δικές σας.
Στραπατσάδα (πολυαγαπημένο του γιου μου)
Μακαρόνια με κιμά
Μπιφτέκια
Φακές σούπα ( Άρτεμις για θυμήσου την κατασκήνωση)
Κέικ μήλου
Ξανθη μου δεν μπορεις να φανταστεις ποσο συμφωνω!!! Πολυ σωστα το επιασες το θεμα αδιαφορια- υπερπροστασια, απο πορσωπικη πειρα εχω να πω οτι εχεις απειρα δικια! Πολλες φορες ειναι και η υπερπροστασια του γονιου, του στυλ, “παιδακι μου δεν σου αρεσουν πχ. τα φασολακια, να παραγγειλω εναν γυρο ή μια πιτσα”… Προσωπικα τα βλεπω, τα ακουω και ανατριχιαζω! Δεν θελω να κανω τον ειδημονα, καθως δεν ειχα την τυχη να μεγαλωσω δικα μου παιδια. Αλλα θαυμαζω την γιαγια μου που σε στυλ παιχνιδι, μας εβαλε τοσο νωρις στην κουζινα, τοσο εμενα οσο και τον αδελφο μου … Δεν νομιζω να παθαμε κανενα κακο, ουτε ηταν καποιο ειδος καταπιεση το να ξερω να μαγειρευω απο μικρη ή να κανω δουλειες στο σπιτι. Ειναι μεγαλη υποθεση ενας εφηβος ή ενας νεαρος ενηλικας να μπορει να ειναι ανα πασα στιγμη αυτονομος και να μπορει να φροντισει τον εαυτο του, τουλαχιστον!
3 χρόνια στην κόρη δεν έστειλα ποτέ τίποτα. Τώρα ο γιος ζητάει να στείλω φαγητό για διάφορους λόγους. Μαγειρεύει όμως αυτά που του αφήνω μισοέτοιμα ή κάτι για συμπλήρωμα. Πάντως στην Τσεχία δεν θα έστελνα!!!!
Δεν είναι μόνο το κανάκεμα η αιτία! Έχω ακούσει πολλές φίλες μου, όταν τα παιδιά μας ήταν σε μικρότερη ηλικία να λένε ότι δεν τ’αφήνουν ν’ανακατεύουν στην κουζίνα γιατί τα κάνουν όλα άνω κάτω και μετά έχουν πολύ δουλειά!!! Ε τώρα πως να ασχοληθούν;;; Όταν έχουν μάθει ότι το δωμάτιο αυτό είναι για τη βιτρίνα και όχι για χρήση;;; Σουβλάκια και πίτσες, εύκολα και καθαρά!!!
Γεια σου Ξανθή! Παραδείγματα σαν και αυτό που λες έχω δει πολλά! Εκτιμώ ότι στην περίοδο πριν την κρίση (για την κρίση δεν έχω σχηματισμένη άποψη γιατί λείπουμε) άλλαξαν πολλά στις οικογένειες. Η μάνα άφησε τον παραδοσιακό της ρόλο και τρελαμένη από τις εικόνες livestyle έκανε ότι χειρότερο για τα παιδιά της! Τα άφησε “αμόρφωτα”! Χωρίς τις στοιχειώδεις δεξιότητες για να επιβιώσουν αυτόνομα! Είχε και τον ανταγωνισμό με τον σύντροφό της, την τεμπελιά της, τις ανόητες ιδέες ότι «λεφτά υπάρχουν» άρα το θέμα θα λυθεί, για τους γιους που δεν χρειάζεται να ασχολούνται με γυναικείες δουλειές, με την υποσυνείδητη πρόθεση ο γιος τους πάντα να τις χρειάζεται…
Η ιδέα σου να αναρτήσουμε συνταγές για φοιτητές είναι πολύ καλή! Την έχουμε συζητήσει πολλές φορές με την Κική, από την Μικρή Κουζίνα! Συνταγές και για νέους/ νέες που δουλεύουν πολλές ώρες και χρειάζονται ιδέες εύκολες, για ένα άτομο, με απλά υλικά φθηνά, χωρίς ανάγκη μετρήσεων με ζυγαριά, που φτιάχνονται χωρίς μίξερ, απλά και εύκολα!
Σύντομα θα αρχίσω τέτοιες αναρτήσεις! Μου άρεσε η ιδέα σου!
Πολλά φιλιά!
Πολύ εύστοχη και επίκαιρη η ανάρτηση Ξανθή μου και καλά κάνεις που θέτεις το θέμα. Είναι αλήθεια ότι έστειλα (λίγες φορές) φαγητά στην Θεσσαλονίκη, αλλά οπωσδήποτε ήξεραν να μαγειρεύουν μιας και δεν τους άρεσαν τα έτοιμα.
Το βιβλίο που αναφέρεις,ήταν το πρώτο που μπήκε στις αποσκευές τους και φάνηκε αρκετά χρήσιμο, όπως χρήσιμη είναι και η ιδέα σου για σχετικές συνταγές.
Φιλά θαλασσένια.
Ξανθή μου συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για πολλούς λόγους. Πρώτα πρώτα γιατί καλό είναι τα παιδιά να μπαίνουν στην κουζίνα όχι μόνον για να μάθουν να μαγειρεύουν αλλά για να μάθουν και την αξία της σωστής διατροφής αλλά και την αξία του να δημιουργούν μόνα τους και να λειτουργεί η φαντασία τους. Το βιβλίο που αναφέρεις ήταν ένα από τα πρώτα που έκανα δώρο στην αδερφή μου αν και στο σπίτι υπήρχαν πολλά βιβλία μαγειρικής. Και να προσθέσω ότι εγώ όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο δεν μαγείρευα σχεδόν καθόλου παρά το γεγονός ότι χωνόμουν στην κουζίνα σαν βοηθητική! Παρ΄όλα αυτά έμαθα τότε και ποτέ η μαμά μου δεν μου έστειλε φαγητό από την Καβάλα στη Θεσσαλονίκη αλλά ούτε και η θεία μου που έμενε πάρα πολύ κοντά… ίσα ίσα που καμάρωνα όταν ζητούσα συμβουλές και αργότερα τους έκανα το τραπέζι και θυμάμαι πώς ένιωθα όταν άρεσε το φαγητό μου!! :))
Όσο για συνταγές εύκολες και γρήγορες για εργένηδες και φοιτητές στο Tante Kiki υπάρχουν στην ενότητα “Φαγητά εύκολα και απλά”.
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια όσον αφορά τις ανιψιές μου αλλά δεν βλέπω τον λόγο να μην μπορούν να μαγειρέψουν όταν η μαμά τους έκανε τραπέζι στους συμμαθητές της ενώ ήταν στην πρώτη λυκείου!!!!
Καλημέρα Ξανθή μου!
Με έβαλε σε τόσες πολλές σκέψεις η ανάρτηση σου.
Σίγουρα δεν είναι εύκολο να μαγειρεύεις παρέα με ένα μικρό παιδί, αλλά είναι πολύ πολύ ευχάριστο. Η κουζίνα βομβαρδίζεται και μετά θέλει σαπούνισμα παντού, ωστόσο το χαμόγελο και η ικανοποίηση που νιώθει το παιδί αξίζουν έναν κόπο παραπάνω.
Το καλό είναι ότι υπάρχουν πλέον αρκετά σεμινάρια για μικρά παιδιά, οπότε αν η μαμά το επιθυμεί έχει ένα ακόμα εφόδιο προκειμένου να δείξει στο παιδί την αξία του σπιτικού φαγητού με έναν τρόπο διασκεδαστικό.
Εννοείται ότι η υπερπροστατευτικότητα της εκάστοτε μαμάς / γιαγιάς και το κατοχικό σύνδρομο δύσκολα ξεπερνιούνται… Είναι ένα φαινόμενο που θα βλέπουμε για πολύ καιρό ακόμα και ειδικά όσο τα παιδιά που μόλις ενηλικιώθηκαν ή σπουδάζουν επιτρέπουν να τα κακομαθαίνουν με αυτόν τον τρόπο.
Είμαι απόλυτα σύμφωνη με την πρόταση σου να υπάρχουν συνταγές που απευθύνονται σε αρχάριους κάθε φύσης στην κουζίνα, είτε πρόκειται για φοιτητές, είτε για καινούριες μαγείρισσες.
Ευτυχώς όλο και περισσότερα blogs έχουν κατηγορία με εύκολα και γρήγορα πιάτα, φαγητά με ελάχιστα υλικά ή πολύ απλές τεχνικές.
Όλα είναι στο χέρι μας τελικά.
Σε καλημερίζω και σε φιλώ!
Καλημέρα Ξανθή!
Πολύ καλή η ιδέα σου! Συμφωνώ ότι δυστυχώς τα περισσότερα παιδιά δεν εξοικιώνονται με την κουζίνα μέχρι να φύγουν για σπουδές, όπου και ‘αναγκάζονται’ να ασχοληθούν με τη μαγειρική.Ειδικά τα αγόρια, συνήθως ούτε και τότε ασχολούνται γιατί αυτά θεωρούνται ‘γυναικείες’ δουλειές, ας είναι καλά τα delivery, το εστιατόριο της σχολής και τα ταπεράκια της μαμάς. Το να μαγειρεύει κανείς όμως το φαγητό του, δεν είναι μόνο θέμα οικονομίας, αλλά και ποιότητας.
Ξανθή μου και εγώ συμφωνώ να μπαίνουν τα παιδιά από μικρά στη κουζίνα! Από προσωπική εμπειρία θα σου πω ότι μέχρι να φύγω από το σπίτι για σπουδές, δεν έκανα σχεδόν τίποτα, παρόλα τα παρακαλητά της θεία μου να κάτσω έστω κοντά της να βλέπω όταν μαγειρεύει (γιατί η γιαγιά μου ποτέ δεν θα πίεζε την μονάκριβη εγγονή της για να κάνει οτιδήποτε!!!).Είχα όμως κόλλημα με τη ζαχαροπλαστική…Anyway!!!το θέμα είναι ότι όταν πήγα για σπουδές τα βρήκα σκούρα, γιατί τα δέματα, δεν ερχόταν πάντα σε καλή κατάσταση και έτσι άρχισα να μαγειρεύω από ανάγκη!Είναι πολύ σημαντικό πραγματικά να ξέρεις να μαγειρεύεις και είναι μια πολύ καλή ιδέα να βάλουμε συνταγές στα blog μας, για φοιτητές. Καλημέρα σε όλους!!!
Τι να πω και τι να σχολιάσω… το δικό μου είναι ακόμη μικρό, αλλά για να λέω και του στραβού το δίκιο, δεν το βλέπω να έχει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για να “μάθει”.
Θα δούμε σιγά-σιγά…
Αλλά για ένα πράγμα είμαι “κάθετη” ότι τα αγόρια από τις μανάδες “φτιάχνονται”, όπως άλλωστε και τα κορίτσια. Αν η μάνα είναι “αλλού” το παιδί θα καταλήξει εντελώς αλλού ντ’ αλλού.
Φιλιά πολλά…
Πόσο δίκιο έχεις. Η μαμά μου από μικρή με είχε μαζί της στην κουζίνα και μου έδειχνε να μαγειρεύω, σαν παιχνίδι. Το ίδιο και με την αδερφή μου. Από πολύ μικρές μαγειρεύαμε και δεν είχαμε ανάγκη κανέναν. Έχω φίλες που είναι 30 χρονών και δεν ξέρουν ούτε αυγό να βράσουν. Πολύ μου αρέσει η πρότασή σου. Θα αναρτήσω κι εγώ ιδέες για μαμά και παιδιά στην κουζίνα. Πολλά φιλιά!
Θα συμφωνήσω κι εγώ στα λεγόμενά σου Ξανθή μου!!!!!!
Από 8 χρονών ήξερα να μαγειρεύω!!!! Στην αρχή η μαμά μου όταν έπρεπε να πάει στο χωριό ετοίμαζε τις φακές και μου έλεγε να τις ψήσω σε συγκεκριμένη διάρκεια!!!! Την επόμενη φορά μου ζήτησε να προσθέσω αλάτι. Κάθε φορά κι ένα καινούριο υλικό έπρεπε να προστεθεί και έτσι απόκτησα τις γνώσεις και το μεράκι!!!!
Είχα σκοπό να προσθέσω την συγκεκριμένη κατηγορία, όπως αναφέρεις είναι ένας μπούσουλας σε αρκετά νέα άτομα που αποφασίζουν να ασχοληθούν με τη μαγειρική!!!!
Πολλά φιλιά!
Συμφωνώ σε όλα Ξανθή μου
Είναι ωραίο να μαθαίνουν τα παιδιά από μικρά έστω τα βασικά σε μια κουζίνα. Οχι να μην μπορούν να βράσουν ένα αυγό.
Και μην ξεχνάμε τα παιδιά κάνουν ότι βλέπουν. Αν μια μαμα δεν ασχολείται με την κουζίνα σίγουρα δεν θα μάθει και το παιδί.
Εγώ έχω άπειρες φωτογραφίες με τα παιδιά μου να πλάθουν κουλουράκια, μελομακάρονα… Τα εύκολα στην αρχή. Τώρα προσπαθώ να μάθει η κόρη μου κάποια πράγματα.
Τι γλυκιά φωτογραφία των ‘μικρών” σου!
Φιλιά πολλά
Πόσο δίκιο έχεις!!!
Εγώ ευχαριστιέμαι πάρα πολύ όταν η Χαρούλα είναι μαζί μου στην κουζίνα. Όποτε ζυμώνω δεν υπάρχει περίπτωση να μην βάλει τα χεράκια της στο ζυμάρι. Μόνο έτσι θα μάθουν τα παιδιά να μαγειρεύουν και θα αγαπήσουν το σπιτικό φαγητό.
Έχεις απόλυτο δίκιο Ξανθή, χαρακτηριστικό παράδειγμα Ελληνίδας μαμάς και γιαγιάς.
Και εγώ φτιάχνω μαζί με τους ανιψιούς μου κάποια φαγητά και γλυκά, με καθυστερούν πολύ βέβαια και τα κάνουν όλα άνω-κάτω, αλλά από την άλλη είναι απόλαυση όταν καταφέρνουν να φτιάξουν κάτι μόνοι τους και νιώθουν τόσο περήφανοι! Πολύ καλή η ιδέα σου και θα την ακολουθήσω όσο μπορώ.